Bakır veya alüminyum radyatörün daha iyi soğuyacağı konusunda çok fazla tartışma var. Her malzemenin artıları ve eksileri vardır. Bakırın ısıyı alüminyumdan daha iyi ilettiği bilimsel olarak kanıtlanmıştır. Çoğu durumda onarımı alüminyumdan daha kolaydır ve son birkaç yıla kadar çok daha ucuzdu. Bakır radyatörün dezavantajları, ağırlık farkı (alüminyum çok daha hafiftir) ve onu bir arada tutan lehim bağlantılarıdır. Boruları kanatlara sabitleyen lehim bakır kadar hızlı ısı iletmez ve ısı transferini yavaşlatır. Tüplerin başlıklara lehimlendiği yerde lehim bulunması da “lehim patlaması” olarak bilinen şeyin ana nedenidir. Eminim hepiniz bir zamanlar radyatörün içine bakmış ve tüplerin etrafında büyüyen beyaz tortuyu gözlemlemişsinizdir. Bu büyüme, farklı metallerden (pirinç borular, bakır başlık, kurşun/kalay lehim) ve su/antifriz karışımındaki kireç ve diğer kimyasallardan kaynaklanan kimyasal reaksiyonların sonucudur. 1990'larda bazı üreticiler, borular ve başlıklar arasındaki lehimi ortadan kaldıran 'Copubraze' adı verilen bir işlem kullanmaya başladılar. Tüpler lehimlenmek yerine lehimlendi, bu da lehim patlaması sorununu önledi ve ayrıca daha iyi bir çekirdek oluşturdu. Ancak bu işlem daha maliyetliydi ve çoğu üretici ağırlık tasarrufu nedeniyle yine de alüminyumu tercih ediyordu. Bakır çekirdek üreticileri ayrıca soğutmayı daha da iyileştirmek için soğutucuyu daha küçük miktarlara bölmek için daha küçük ve daha ince borular kullanmaya başladı. Özellikle araç sahibi önerilen soğutma sistemi yıkama aralıklarına uymadığında daha küçük borular çok daha kolay tıkanır. Ayrıca ağırlığı azaltmak ve ısı transferini iyileştirmek için daha ince malzeme kullandılar, ancak uzun ömürlülük zarar gördü.
Alüminyum radyatörler kaynaklı veya “alüminyum lehimli” ve bitmiş parça %100 alüminyumdur. Bu, bakır radyatörleri etkileyen farklı metalleri ve lehim patlaması sorunlarını ortadan kaldırır. Alüminyum radyatörler, borulardan kanatlara kadar daha fazla yüzey temas alanı oluşturan ve ısıyı daha hızlı dağıtmaya yardımcı olan daha geniş borular da kullanabilir. Çoğu alüminyum radyatör 1â genişliğinde borular kullanır ve Griffin gibi bazı üreticiler de 1,25â ve 1,5â borular sunar. Geleneksel bakır radyatörler genellikle ½â borular kullanır, bu nedenle, boruların kavisli uçlarındaki temas alanı kaybını hesaba kattığınızda, 4 sıralı bir bakır radyatörün kanat temas alanı, 1â borulu 2 sıralı bir alüminyum çekirdeğe göre biraz daha azdır. Çoğu OEM bakır radyatör, borular birbirinden 9/16â merkezlerde olacak şekilde yapılmıştır. Tüm alüminyum çekirdekler, standart bir bakır çekirdekten daha yoğun ve daha verimli bir çekirdek oluşturan 7/16â veya 3/8â merkezlerdeki borularla inşa edilmiştir. Genellikle müşterilere, yüksek verimli (7/16â veya daha yakın merkezlerdeki borular) dört sıralı bir bakırın, iki sıra 1â borulu bir alüminyum çekirdekle aynı şekilde soğutacağını söyler. Radyatörden bu tasarımlardan herhangi birinin sağlayacağından daha fazla soğutma gerekiyorsa, bir sokak uygulaması için iki sıra 1.25â olan bir alüminyum çekirdekten daha kalın olması önerilir. Bundan daha kalın olursa, düşük hızlarda veya trafik durma ışıklarında havayı çekirdekten çekmekte sorun yaşayabilirsiniz.
Alüminyum, yaklaşık %30 ila %40 daha az ağırlık avantajı sunar. Bir yarışçı için bu, bakıra göre çok büyük bir avantajdır. Alüminyum, gösteri görünümüyle ilgilenenler için ayna benzeri bir cilaya da parlatılabilir. Korozyon söz konusu olduğunda hiçbirinin bir avantajı yoktur. Korumasız bırakılan bir bakır radyatör göbeği yeşile döner ve özellikle nemli bir ortamda hızla bozulur. Bu nedenle bakır radyatörler her zaman boyanmıştır, genellikle siyahtır. Elementlerden korunmadığı takdirde alüminyum oksitlenecektir.
